...
zaterdag 02 april 2016
Avond van de mensenrechten bij Hal 25 - 10-12-2015
Avond van de mensenrechten bij Hal 25 - donderdag 10-12-2015
inloop vanaf 17:00u, maaltijd om 18:00u daarna programma
In een ontspannen sfeer van schemerlicht en de gloed van houtkachel en lantaarnvormige gasheaters zit het select Alkmaars publiek op fauteuils en stoelen of ontmoet men elkaar bij ruwhouten statafels. Voor het podium waar later op de avond sprekers zullen optreden staan de stoelen klaar, de alternatieve keukenbrigade van Hal 25, gestoken in blauwgrijze stofjas met logo op de rugzijde, legt de laatste hand aan de snert met roggebrood. Op enkele schragen aan de rechterhand bij de ingang van de hal liggen ansichtkaarten van Amnesty International. Vrijwilligers - meest vrouwen van middelbare leeftijd - schrijven bemoedigende berichten aan politieke gevangenen. De sfeer rond de tafels is serieus en men is geconcentreerd bezig.
In de ruime hal die met panelen is verkleind tot circa 1200 m2 bevinden zich aan het begin van de avond slechts een tiental personen. Op het podium staan enkele muzikanten van Orchestre Partout, de muziekgroep van het Alkmaarse asielzoekerscentrum. Er klinkt Arabische gitaarmuziek met een verhalend gezongen lied. De herhalende melodie is aanstekelijk, toch is de presentatie wat statisch en minder levendig omdat de muzikanten inclusief de zangers in zithouding optreden.
Op het achterdoek van het podium is een diashow te zien van de politieke cartoons uit de serie 'Global justice' van Gunduz Aghayev uit Azerbeidszjaan. Deze presentatie sluit aan bij een expositieprogramma in kunstuitleen Alkmaar, georganiseerd door Stichting White Cube, met als doel om kunstenaars uit landen waar onderdrukking heerst een stem te geven en te steunen. De cartoons laten op scherpe wijze zien hoe vrouwe justitia met zwaard en weegschaal van gerechtigheid geweld wordt aangedaan door diverse regimes en mogendheden, hierbij worden de wereldleiders en het militair-industrieel complex niet ontzien.
Frappant dat dit soort bijeenkomsten niet meer dan een bescheiden publiek trekken, het excuus van de provinciale setting met beperkt draagvlak daargelaten. Gastspreker Susan Schutjes van Amnesty International Amsterdam komt met een vurig verhaal over de noodzaak van het mensenrechtenwerk, onderwijl wordt op het podium het project 'borduren voor vrede'uitgevoerd naar het idee van kunstenares Anne Verhoijsen; vredesteksten die door deelnemers aan verzoeningsmaaltijden op tafelkleden zijn geschreven worden tijdens de Dag van de Rechten van de Mens geborduurd. White-Cube-organisator Jeroen van Paassen kondigt het programma aan en wijst tevens op de 'gefilmde schilderijen' van de Iraakse kunstenaar Niaz Art die in de minibioscoop voor in de hal te zien zijn. Macabere schilderijen met doodskoppen en skeletten in krijtwit tegen een inktzwarte achtergrond. De meeste bezoekers blijven op gepaste afstand voor de ingang staan, op een onversneden trauma reageert men zwijgend.
Susan Schutjes haalt de actuele kwestie van de Europese grenzen en de bootvluchtelingen aan waarbij mensenrechten worden geschonden. Mensen die vanwege politieke redenen of geloofsovertuiging hun land ontvluchten hebben volgens de VN-verklaring van de Rechten van de Mens recht op bescherming. Schutjes benadrukt dat deze mensen bij hun vlucht vaak te maken hebben met mensensmokkelaars en gesloten grenzen terwijl zij op grond van hun vluchtelingenstatus juist recht hebben op toegang tot veilige landen en een menswaardige behandeling. Het geeft te denken dat Europa zich voor vluchtelingen lijkt te sluiten. Namens Hal 25 overhandigt de organisatie een cheque van 300 euro aan Amnesty, een bescheiden bedrag dat zeker gewaardeerd wordt, Amnesty is geheel afhankelijk van donateurs en kent geen andere bron van inkomsten.
Vervolgens wordt een film gedraaid waarin het werk van 'Musicians without borders' in Rwanda wordt getoond. Via een muziekproject op school hervinden jongeren hun culturele identiteit en leren zij muziek te maken in een land waar door oorlog en geweld de cultuur en de muziek geheel waren uitgewist. Muziekmaken verbroedert en de eigen teksten werken emanciperend. Tijdens de film is te zien dat er in uitgebreide groepen met percussiebegeleiding enthousiast wordt gezongen waarbij de teksten het eigen levensgevoel uitdrukken. De muziek wordt ondersteund door kundige muzikanten op gitaar, keyboard en drums. Vanuit stilstand en misère komt de cultuur weer tot leven. De film van 'Musicians without borders' laat aanstekelijk enthousiasme en levenskracht zien en toont tevens hoezeer dit bijzondere ontwikkelingswerk is geprofessionaliseerd.
Sherwin Kirindongo laat het publiek in hal 25 op geestige wijze het ontspannen gevoel van samen muziekmaken ervaren. Verschillende groepen gaan op aanwijzing van Sherwin ritmisch stampen, klappen en knippen volgens een wisselend patroon waarbij als verrassingseffect een plotselinge break wordt ingelast. Kirindongo toont zich een volleerd entertainer en weet zijn gehoor te boeien en aan te zetten tot de juiste ritmische actie. Voorafgaand aan deze korte 'ritmeworkshop' houdt hij een warm betoog over het belang van muziek voor bevestiging van de culturele identiteit, sociale cohesie en de heling van wonden; dat het daarom van belang is om muziek te brengen naar conflictgebieden waar mensen murw zijn gemaakt door oorlog en geweld, het maken van eigen muziek kan nieuwe levenskracht en moed geven.
In de jaren negentig waren er de eerste projecten in de Balkan, waaronder in Servië en Srebrenica. Momenteel is men actief in Rwanda. Bij de recente projecten blijft MWB de locale mensen steunen zodat er continuïteit is en de opgebouwde culturele waarden niet verloren gaan.
Om 20:00u is er een optreden van Gozba, rauwe dansmuziek uit Oost-Europa. De groep toont flair, fantasie en een avontuurlijke benadering van het repertoire waarbij de wervelende presentatie van de zangeres-frontvrouw met accordeon opvalt. Authentiek, fris en vakkundig gepresenteerd wat eens te meer blijkt als ter afronding van de set op verzoek uit de zaal slepende, stuwende dansmuziek wordt gebracht waarbij sommigen de voetjes van de vloer laten gaan. De hal is gedompeld in een on-Nederlandse warmbloedige sfeer.
FH

inloop vanaf 17:00u, maaltijd om 18:00u daarna programma
 |  |  |  |
| Hal 25 | Orchestre Partout | Susan Schutjes: Amnesty Int. | Â Â Â Gozba |
In een ontspannen sfeer van schemerlicht en de gloed van houtkachel en lantaarnvormige gasheaters zit het select Alkmaars publiek op fauteuils en stoelen of ontmoet men elkaar bij ruwhouten statafels. Voor het podium waar later op de avond sprekers zullen optreden staan de stoelen klaar, de alternatieve keukenbrigade van Hal 25, gestoken in blauwgrijze stofjas met logo op de rugzijde, legt de laatste hand aan de snert met roggebrood. Op enkele schragen aan de rechterhand bij de ingang van de hal liggen ansichtkaarten van Amnesty International. Vrijwilligers - meest vrouwen van middelbare leeftijd - schrijven bemoedigende berichten aan politieke gevangenen. De sfeer rond de tafels is serieus en men is geconcentreerd bezig.
In de ruime hal die met panelen is verkleind tot circa 1200 m2 bevinden zich aan het begin van de avond slechts een tiental personen. Op het podium staan enkele muzikanten van Orchestre Partout, de muziekgroep van het Alkmaarse asielzoekerscentrum. Er klinkt Arabische gitaarmuziek met een verhalend gezongen lied. De herhalende melodie is aanstekelijk, toch is de presentatie wat statisch en minder levendig omdat de muzikanten inclusief de zangers in zithouding optreden.
Op het achterdoek van het podium is een diashow te zien van de politieke cartoons uit de serie 'Global justice' van Gunduz Aghayev uit Azerbeidszjaan. Deze presentatie sluit aan bij een expositieprogramma in kunstuitleen Alkmaar, georganiseerd door Stichting White Cube, met als doel om kunstenaars uit landen waar onderdrukking heerst een stem te geven en te steunen. De cartoons laten op scherpe wijze zien hoe vrouwe justitia met zwaard en weegschaal van gerechtigheid geweld wordt aangedaan door diverse regimes en mogendheden, hierbij worden de wereldleiders en het militair-industrieel complex niet ontzien.
Frappant dat dit soort bijeenkomsten niet meer dan een bescheiden publiek trekken, het excuus van de provinciale setting met beperkt draagvlak daargelaten. Gastspreker Susan Schutjes van Amnesty International Amsterdam komt met een vurig verhaal over de noodzaak van het mensenrechtenwerk, onderwijl wordt op het podium het project 'borduren voor vrede'uitgevoerd naar het idee van kunstenares Anne Verhoijsen; vredesteksten die door deelnemers aan verzoeningsmaaltijden op tafelkleden zijn geschreven worden tijdens de Dag van de Rechten van de Mens geborduurd. White-Cube-organisator Jeroen van Paassen kondigt het programma aan en wijst tevens op de 'gefilmde schilderijen' van de Iraakse kunstenaar Niaz Art die in de minibioscoop voor in de hal te zien zijn. Macabere schilderijen met doodskoppen en skeletten in krijtwit tegen een inktzwarte achtergrond. De meeste bezoekers blijven op gepaste afstand voor de ingang staan, op een onversneden trauma reageert men zwijgend.
Susan Schutjes haalt de actuele kwestie van de Europese grenzen en de bootvluchtelingen aan waarbij mensenrechten worden geschonden. Mensen die vanwege politieke redenen of geloofsovertuiging hun land ontvluchten hebben volgens de VN-verklaring van de Rechten van de Mens recht op bescherming. Schutjes benadrukt dat deze mensen bij hun vlucht vaak te maken hebben met mensensmokkelaars en gesloten grenzen terwijl zij op grond van hun vluchtelingenstatus juist recht hebben op toegang tot veilige landen en een menswaardige behandeling. Het geeft te denken dat Europa zich voor vluchtelingen lijkt te sluiten. Namens Hal 25 overhandigt de organisatie een cheque van 300 euro aan Amnesty, een bescheiden bedrag dat zeker gewaardeerd wordt, Amnesty is geheel afhankelijk van donateurs en kent geen andere bron van inkomsten.
Vervolgens wordt een film gedraaid waarin het werk van 'Musicians without borders' in Rwanda wordt getoond. Via een muziekproject op school hervinden jongeren hun culturele identiteit en leren zij muziek te maken in een land waar door oorlog en geweld de cultuur en de muziek geheel waren uitgewist. Muziekmaken verbroedert en de eigen teksten werken emanciperend. Tijdens de film is te zien dat er in uitgebreide groepen met percussiebegeleiding enthousiast wordt gezongen waarbij de teksten het eigen levensgevoel uitdrukken. De muziek wordt ondersteund door kundige muzikanten op gitaar, keyboard en drums. Vanuit stilstand en misère komt de cultuur weer tot leven. De film van 'Musicians without borders' laat aanstekelijk enthousiasme en levenskracht zien en toont tevens hoezeer dit bijzondere ontwikkelingswerk is geprofessionaliseerd.
Sherwin Kirindongo laat het publiek in hal 25 op geestige wijze het ontspannen gevoel van samen muziekmaken ervaren. Verschillende groepen gaan op aanwijzing van Sherwin ritmisch stampen, klappen en knippen volgens een wisselend patroon waarbij als verrassingseffect een plotselinge break wordt ingelast. Kirindongo toont zich een volleerd entertainer en weet zijn gehoor te boeien en aan te zetten tot de juiste ritmische actie. Voorafgaand aan deze korte 'ritmeworkshop' houdt hij een warm betoog over het belang van muziek voor bevestiging van de culturele identiteit, sociale cohesie en de heling van wonden; dat het daarom van belang is om muziek te brengen naar conflictgebieden waar mensen murw zijn gemaakt door oorlog en geweld, het maken van eigen muziek kan nieuwe levenskracht en moed geven.
In de jaren negentig waren er de eerste projecten in de Balkan, waaronder in Servië en Srebrenica. Momenteel is men actief in Rwanda. Bij de recente projecten blijft MWB de locale mensen steunen zodat er continuïteit is en de opgebouwde culturele waarden niet verloren gaan.
Om 20:00u is er een optreden van Gozba, rauwe dansmuziek uit Oost-Europa. De groep toont flair, fantasie en een avontuurlijke benadering van het repertoire waarbij de wervelende presentatie van de zangeres-frontvrouw met accordeon opvalt. Authentiek, fris en vakkundig gepresenteerd wat eens te meer blijkt als ter afronding van de set op verzoek uit de zaal slepende, stuwende dansmuziek wordt gebracht waarbij sommigen de voetjes van de vloer laten gaan. De hal is gedompeld in een on-Nederlandse warmbloedige sfeer.
FH

Nieuwscategorieën
